Пахне хлебам шлях,
нібы ў жнівень асець.
І дрыжыць павуціннем лятункаў смуга.
А ў сэрцы
варочаецца,
як у бярлозе мядзведзь,
Ніяк не засне туга.
Закіданая лісцем
юнацкіх прысад,
Па-высокаму трубіць
дарожная даль.
Чаго ж ты маўчыш?
Няўжо не рад?
Няўжо ты не сам
тут песні складаў?
За Сажом
далёка
устае зара.
Падаю руку ёй,
насустрач іду.
А вецер свішча:
пара, пара,
Пара, браце,
прыспешваць хаду!..
1965