Пад чорнай, пад глухою, пад грымотнаю сцяной
Чакаў я, так чакаў:
а можа, хоць праменьчык заірдзее...
І хтось прыйшоў...
І хтось пяшчотна нахіліўся нада мной...
І я расплюшчыў вочы...
І спытаў імя...
І я пачуў:
— Надзея...
Пасля былі —
прадонне, невядомасць, забыццё...
І ўспышкі, і трывожнае, спякотлівае: дзе я?..
І кожны раз,
як хоць на міг вярталася жыццё,
Я чуў аднекуль,
Чуў пяшчотна:
— Гэта я,
Надзея...
І я паверыў...
І было гэта далёкаю вясной.
І вера для мяне была —
як новай долі дзея...
І тая вера праз жыццё заўжды ідзе са мной.
І ўсё таму,
Што перш была —
Надзея...
1975