Пад месяцам, пад эмблемай зямнога спакою,
Я сеў на камень. Ільсніцца ў лозах рака.
І шырока-бязмежна, што не абняць і душою,
Сусвет нахіляецца да майго казырка.
Нахіляецца гулам пушчы, пляскам вады крынічнай,
Запалавелым жытам, вясёлай гульнёй зарніц,
Травінкамі, завяззю баравой сунічнай,
Качыным лопатам, пахамі медуніц.
Нахіляецца сусвет нада мною, і пад яго дыханнем
Я ў забыцці адчуваю, што, нават узняты хвалой,
Я — толькі малая пясчынка,
сагрэтая сонечным ззяннем.
Пясчынка,
якойвыпала шчасце
трохі пабыць жывой.
Сяджу і думаю:
які ж я дзівак быў учора.
Часам з некім грымеў, часам некаму
ў вочы кадзіў.
Хваляваўся, кідаў да кагосьці дакоры.
Захапляўся. Магчыма, не дзівам між дзіў.
Да кагосьці ляцеў і кагосьці ў душу сваю клікаў,
Так спяшаўся — хаця б не спазніцца, паспець.
А таго не ведаў, што самае шчасце вялікае —
Гэта з сусветам
адзін на адзін пасядзець.
Ён мяне не пакрыўдзіць і не зможа прынізіць,
Бо я яго вартасць ведаю і вялікасць цаню.
І сяджу я на камені, у сузор’і ўнізаны.
Як пясчынка, што прагне цяпла і агню.
А ноч — то стрымае хмарку,
каб тут пахадзіла,
То бліскотнаю зоркай з вышыняў махне.
Ноч, толькі не рабі ты
месяц кадзілам.
Не кадзі нікому. Нават і мне.
1965