Пад сінім полагам купалля
Цвіла мне папараць здавён.
Не я шукаў — мяне шукалі
Спагада, ўцеха і паклон.
На самых вольных, самых ясных
Шляхах у роднай старане
Не я шукаў — а ўсюды шчасце
Само спяшала да мяне.
Дык што ж я часам б’ю трывогу,
Чаму, пра што хачу згадаць?
Ці не таму, што, ўзяўшы многа,
Не змог на столькі ж і аддаць?