То далеч разлогаў,
То нівы, то ўзмежжы ў сіўцах...
Дарога, дарога
Бяжыць і бяжыць без канца...
Дарога, дарога,
Куды ты, куды ты бяжыш?
Дарога, дарога,
Чаго ты, чаго ты маўчыш?..
Сказала дарога:
— Я з светам пазнацца хачу.
А колькі бягу я —
Нідзе я, нідзе не маўчу.
Пабачце, пабачце,—
Як толькі пагляду стае,
Высока, далёка
Стаяць абеліскі мае.
На кожным — імёны,
На кожным — бяссмерця пячаць.
Пачуйце, пачуйце —
Ні хвілі яны не маўчаць...
Вось тут, куды сёння
Прыйшлі вы шчаслівай гурбой,
Калісьці
Гарачы
Грымеў над дарогаю бой.
Назад ані кроку! —
Такі быў героям загад...
Ніхто не забудзе,
Як біўся тут мужны салдат.
Вяртаўся з разведкі
Ён ранкам да штаба свайго.
Чужынцы ліхія
Вось тут акружылі яго.
Над ім самалёты,
Над ім агнямёты раўлі,
Каб выпаліць з сэрца
Любоў да бацькоўскай зямлі.
Над ім аж шалелі
Разрывы снарадаў і мін.
Каб духам скарыўся,
Забыў,
Чый баец ён і сын...
Ды ўсё ён адолеў,
Адданы Радзіме салдат.
Да кулі апошняй
Біў катаў
яго аўтамат...
Да кулі апошняй
Крывавых караў чужаніц...
Пакуль на дарогу
Не ўпаў, дол крывавячы, ніц...
Героем няскораным
Ён у той ранак упаў.
Таму над дарогай
Навек абеліскам і ўстаў.
Пад зоркай чырвонай
Стаіць,
Наш вітаючы час,
І маці-Радзіму,
І новых сяброў сваіх —
вас...
Сказала дарога,
Не пынячы бег па зямлі...
І ясныя зоркі
Над ёю плылі і плылі...
Дарога, дарога,
Бяжыш ты да сонца амаль.
Вазьмі ты, дарога,
Нясі нашы роздумы ўдаль.
Паклон наш героям,
Удзячнасць ад сэрцаў вазьмі,
Пра нашу адданасць
Радзіме —
Скажы між людзьмі...
То далеч разлогаў,
То нівы, то ўзмежжы ў сіўцах...
Герояў дарога,
Ў жыццё нас вядзі без канца!..
1985