На развітанне, калі урачыста і проста
Мы паціснулі рукі за брацкім гасцінным сталом,
Дарагія сябры-кіяўляне ў адзнаку сяброўства
Падарылі мне кніжку — Шаўчэнкі іх роднага том.
— Вось,— сказалі яны,— як захочаш
пагутарыць з намі
Ці калі непагодаю смутак ударыць у твар,—
Толькі Кіеў успомні, і з’явімся мы прад вачамі,
І спяе табе песню, сардэчную песню кабзар...
Так па новай дарозе прыйшоў у мой горад са мною
Той, хто часта, як бацька,
у сэрца й раней заглядаў,
У казацкай папасе,
з трывожнай і звонкай струною,
З ціхім словам, якому душу ўсю аддаў.
Разам з ім прыгадаем мы стэпы Ўкраіны,
Шыр Дняпра, дзе сягоння ўсе думкі мае,
Я ў праменнях і кветках каханую ўспомню
дзяўчыну,
І кабзар зразумее і словамі ласкі пяе:
У гаю, гаю
Вітру немае;
Місяць високо,—
Зіронькі сяють.
Вийди, серденько,—
Я виглядаю;
Хоч на годину,
Моя рибчино!
Ці пачула яна? Гукі ўзрушана ўдаль адлятаюць.
Як на крыллях, імкнуцца {імкпуцца
да ўспененай хвалі Дняпра.
Так, пачула, пазнала і песню здалёку вітае,
Бо ўжо зноў загучала струна кабзара.
І нібы не было паміж намі расстання,
Быццам я толькі што між сяброў пабываў,—
Гэта шчырае шлюць прывітанне і Кіеў і Канеў
У мой край,
што на бітвы заўжды поплеч з імі ўставаў;
У мой край, дзе народнае шчасце заззяла,
Як і там, на Ўкраіне, у радасны сонечны час,
Дзе — як там беларускаю мовай Купала —
Украінскаю мовай нас грэе Шаўчэнка Тарас...
1954