Закаханыя ў росы, і кветкі,
І ў чалавечыя ўсмешкі,
Крыкам дзіцяці шчаслівыя
І крохкім агнём сыраежкі,
Няўрымслівыя,
Неспакойныя,
Бяссрэбныя
І беззалотныя,
Перад пяшчотным —
Бяззбройныя,
Перад пачварным —
Грымотныя,
Дзе вы,
Заўжды гатовыя
Да мукі і нават да смерці
За самую простую рысачку,
Якую з жыцця не сцерці,
За самую ціхую росачку,
Што ззяе
Вясёлкаю
Свету,—
Дзе вы,
на ўсё гатовыя
Дзеля жыцця,
Паэты?!
Чый гэта голас
Кволенькі,
Без мужнасці і без веры,
То нудненькі,
То вясёленькі
Чуецца з-за шыфаньераў,
Са спальняў імпартных, з крэслаў
Самага моднага стылю,
З гасціных, з пакояў пампезных,
Дзе ўсё
На вякі
Абкадзілі?
Гудуць, несусветнымі метрамі
Здзіўляюць суседзяў і жонак
Настырныя модныя мэтры
І згорбленыя піжоны,
Нясуць перапеўкі лірычныя
Пра геніяльных пеўнікаў
Ці ля бажкоў — прывычна
Цікуюць,
Каб хапнуць напэўненька.
Становяцца ў позу рашуча,
Маўляў, «такое скажу я...»,
Дзеляць славу замучаную,
Дый то не сваю, а чужую...
Паэты!
Устаньце, паэты!
Няўжо вашы сэрцы змірацца
З гэтай навалай па свету
У эпіцы вашай і лірыцы?
Няўрымслівыя,
Неспакойныя,
Бяссрэбныя
І беззалотныя,
Перад пяшчотным —
Бяззбройныя,
Перад пачварным —
Грымотныя,
Няўжо вы радасць і слёзы
Дзялкам аддалі для здзекаў?
О не!
Пад любой пагрозай
Жылі вы ў імя чалавека!
Паэты! Паэты!
Гучныя
Чую вашыя песні.
З імі я змалку заручаны
І з імі
Свой шлях
Накрэсліў.
Паэты!
У шэрагах вашых
Я ўсё на жыццё ахвярую.
Спявайце!
Не будзе мне страшна,
Калі сярод песень памру я!
1964