Колькі, паэзія,
хціўцаў прад намі прайшло,
Колькія ставілі
нам на дарозе сіло,
Колькія прагнулі
нас у яго залучыць,
Колькі разоў
нас хацелі з табой разлучыць!..
Бомбы, і кулі,
і печаў Асвенціма чад,
Боль катаванняў,
і жаль незваротлівых страт;
Здзек прайдзісветаў,
і дула наёмніка ў скронь,
Немач палону,
і стрэлы шалёных пагоінь,
Шпікаў грымасы,
і рык ваяўнічых пагроз,
Ёнкі-праклёны,
і атамны дзікі псіхоз...
О, каб сабралі
ўсю лютасць, што слалі на нас,
О, каб сабралі
з табой мы аднойчы за раз,—
Колькі прадстала б
прад светам бясконцай жуды! —
Ён скалануўся б,
вясёлы наш свет малады...
Толькі такога
ні ў век мы не зробім з табой! —
Хай нашы мукі
для свету не стануць журбой.
Будзь ты, паэзія,
новым кагортам людзей,—
Смелай пясняркаю
самых іскрыстых надзей,
Будзь ім пралескаю
ў сцюжнай віхурнасці дня,
Будзь ім галубкай
сярод гругання-варання,
Звонам струны
сярод згубнасці і калатні,
Гулам агню
у бяздушнай пустой цішыні;
Голасам любай —
і ў шчасці, і ў чорнай бядзе,
Клятваю друга,
што поплеч на бітвы ідзе,
Будзь ты ім верай,
крыніцай жывога святла,
І тым мячом,
што так згубны, так страшны для зла!
1961