Пагнаў у трубку жыта
цёплы дождж.
А сонца выйшла,
і зямля — як дымная.
І пахне хлебам
ніва неабдымная,
Нібыта ўжо
гарачы бохан
рэжа нож.
У промнях кроплі —
б'юць, як метраном;
Руку паклаўшы
на сцяблінкі чыстыя,
Нібы дзіця сваё
яшчэ ў калысачцы,
І мацае, і песціць
аграном.
Хусцінку вецер
скідвае з плячэй.
А жыта —
бы ў паклоне ёй
схіляецца.
І ўсмешкай яснай
шчокі заліваюцца.
І вусны шэпчуць:
— Ты ж расці хутчэй!..
1979