Паехаў друг, і апусцеў вялізны гмах,
Хоць і запоўнены людзьмі паверхі.
І я — адзін.
Стаю ў задуме.
Нібы той Ярмак.
І жаль б’е грудзі, што не я паехаў.
Нашто мне гэты холад чынны. Тлум пусты.
Нашто мне гэта міні-максі панства.
Ўбоства веліч.
Грукочуць над іст-Рыверам масты.
Што мне да іх — хаця б яны й запелі !
Нашто вунь той пугач мне. Ці вось гэты грыф.
Капелюшы. Ухмылкі. Злосць пад маскай.
Нью-Йорк. І сёння ён шыкуе, як каліф.
Ах, ну нашто мне гэтай пыхі казка...
Калі ты сёння, друг мой, пакідаў
Край гэты і прыйшла пара расстацца,
Я шчасця ўсёй душой табе жадаў,
А лёсам так хацеў з табою памяняцца!
Настане міг, і я свой скіну фрак.
Цяплом Радзімы сэрца адагрэю.
І кінуся насустрач нёманскім вятрам,
І над Сажом — марозам гулкім і завеям.
Усё, што сэрца радуе здалёк,
Вазьму прывычна — як бярэ свой плуг араты...
А тут —
яшчэ нямала новых дзён
Кідай душу пад гэты грозны тлум зацяты.
Вунь зноў плыве натоўп, і зноў прымае гмах
Маўклівых, чынных — бы нясуць з сабой малітву...
Ах, што гадаць, Ярмак! Не стой, ідзі, Ярмак!
Як ні маркотна,
а пара на бітву...
Паехаў друг, і апусцела ўсё наўкруг,
Хоць гмах людзьмі запоўнены даверху.
Шчаслівы табе шлях, мой добры друг!
Адно шкада:
што я з табою не паехаў.
Лістапад 1969,
Нью-Йорк