Быў для новай будоўлі вясновымі днямі
Сярод мінскіх руінаў расчышчаны пляц.
І праз міг ужо горад звінеў галасамі
Непаседаў-падлеткаў:
— Тут будзе палац!
— Тут будзе палац! — кажа першы,—
Таму,
Што прыслала ад гораў Каўказа краіна {краіпа
Чарнаморскі граніт свой і мармур яму
І найлепшую цэглу з гайду*каўскай гліны.
А для вокнаў шырокіх празрыстае шкло
Аж з-пад Гомеля везлі з праслаўленых цэхаў,
А жалеза яму Запарожжа дало,
А з рубінамі майстра з Урала прыехаў.
Будуць зоры, нібы над Крамлём, тут палаць,
Вось чаму гэта будзе цудоўны палац!
А другі не згадзіўся:
— Па-мойму, сябры,
Скора ўстане таму аж пад неба палац тут,
Што прыйшлі на руіны такія майстры,
У якіх дзівам робіцца шчырая праца.
Горад родны героі прыйшлі будаваць,
Што паставілі столькі ў жыцці гарадоў! —
Калі б іх па краіне
пайшоў аглядаць,—
Не агледзеў бы, пэўна,
за сотню гадоў.
Іхніх сэрцаў святлом
будуць зоры палаць.
Вось чаму гэта будзе цудоўны палац!
— І не толькі таму,— кажа трэці.—
Будынак
Можна ўсюды і ладны і моцны злажыць.
А палац пабудуе таму тут краіна,
Што ў ім самы шчаслівы
народ будзе жыць.
Будуць жыць у ім
слаўных паходаў салдаты,
Чый штандар прамяністы шляхі азарыў,
Следапыты, шукальнікі песень крылатых,
Прыгажэйшага ў свеце жыцця ўладары.
Ім у далеч вякоў будуць зоры палаць.
Вось чаму гэта будзе цудоўны палац!
Галасы ўсё звіняць. А вясна паміж слоў
Аздабляе іх песняй, што дорыць ёй жаўранак,
І, ўліваючы ў радасны звон малаткоў,
Падымае, як гімн,
над зямлёю прачаўранай.
І прараб раптам здзіўлены ўзняўся нясмела
Над гранітам, што з самай зары шліфаваў:
А чаму гэта нібы ў вачах пацяплела
І вясёлкай прамень на расніцах зайграў?
Слёзы? Мусіць, што так. Але як яны ззялі
Тыя слёзы! Ніколі не ведаў такіх.
І ён склікаў дзяцей:
— Вы ўсе праўду сказалі
Вы ўсе праўду сказалі, мае дружбакі!..
Але я адказаў бы, што ўсё: і кілімы
Ніў жытнёвых, і ясны прастор веснавы,
І багацці,
што мы здабылі для радзімы,—
Гэта ўсё ёсць таму ў нас,
што ёсць у нас вы!
І для вас будуць родныя зоры палаць.
І таму тут устане цудоўны палац!
1948