Прасілі высокія горы,
Вятрам засланяючы пуць:
— Не вейце,
Не вейце вы, вольныя ветры,
Не вейце, хай пальмы растуць.
Вятры прыпыніліся, змоўклі,
Ў даліны прыйшла цішыня.
— Ці добра,
Ці добра вам дыхаць тут, пальмы
Пад сонцам маўклівага дня?
І горы, і мора, і неба
З іх ласкай — усё для вас ёсць.
— Расціце,
Расціце без клопатаў, пальмы,
Гадуйце сваю прыгажосць.
Але не адказваюць пальмы,
Змагліся яны ад тугі.
Сябры ім,
Вятры ім вясёлыя сняцца,
З дажджамі на крыллях тугіх
Нашто тыя пальмам блакіты,
Калі без расінкі яны?
Нашто ім,
Нашто ім спякотная ціша,
Калі ў ёй маркоты адны?
Нішто не заменіць ім ліўняў,
Густых ручаін на зары,
Нішто іх,
Ніколі нішто так не ўсцешыць,
Як песняй прастораў вятры.
І зноў бы падужацца з імі,
Спагаду ў іх сіле адчуць
І лёгка,
І лёгка пад громам вясновым
На поўныя грудзі ўздыхнуць!..
Так марылі пальмы ў далінах.
І горы не ў крыўдзе на іх.
— Ідзіце,
Ідзіце вы, вольныя ветры,
Да шчырых сябровак сваіх!
1954