Ці хто забароніць,
ці хто калі спыніць?..—
Сівую з прызнаннем схілю галаву...—
Сяброўкі,
заўсёды між цуд-гераіняў
Я першымі вас, дарагіх, назаву.
Не, вы не ўставалі ваеннай парою
На подзвіг,—
ваш подзвіг штохвілі ў жыцці:
З руплівасцю сэрца, з душэўным настроем
Да сэрцаў людскіх з добрым словам прыйсці.
Чытаю ваш ліст, і жыцця спадзяванні
Ўсе бачу наяве — хоць шчасцем паўней;
Вы — з гордага племя,
бо вы — палымянкі,
І заклік ваш чую гучней і гучней:
Калі нават
горшае выпрабаванне,
Калі нават
першая куля ў скронь —
Не выклікай
да сябе шкадавання,
Лепш выклікай
на сябе агонь!..
Усё гэта ўспомню я зноўку і зноўку,
Прызнання не спыняць ні бура, ні час!
З пашанай схілюся прад вамі, сяброўкі,
З падзякай —
што жыў і застаўся між вас!..
1979