— Вы чулі гэта? Ай-я-яй! Скажыце,
Што робіцца? Іду па сцежцы ў жыце,
Гляджу, а там —
ну, дайце, людцы, рады!
Буланы конь з чацвёртае брыгады
Гуляе сабе, топча рунь, скубе...
«Ну, абібокі! — думаю сабе.—
Ну, конюхі! Не пражыву я дня,
Калі змаўчу!..»
— А ты ж сагнаў?
— Каго?
— Каня!
— Каня? Але пры чым тут я?
Каня зганяць — то справа не мая,
Хай конюхі глядзяць, да іх дакоры!
А ўчора?
Таксама быў абураны я ўчора!
Паслухайце, ці ж гэта, братцы, лад:
Зноў на зіму
наш не дагледжан сад.
А старшыня?.. Учора я ў праўленні
Кажу пра сад, а ён —
нібы ў здзіўленні:
«А ты,— пытае,— дзе дагэтуль быў?
Ты ж наш садоўнік!»
Я? Што мог, то я рабіў...
Ну, скажам, вусеня сагнаць ці прышчапіць.
Але ж не ўсё самому мне рабіць,
Ты дай людзей мне,
каб папрацавалі...
— Эх, браце! — слухачы яму сказалі.—
Відаць, які ў сям’і ты памагаты:
Не многа прыбыло б у нашы хаты,
Каб гэтакімі ўсе былі, як ты,—
Крычыш, а сам ад справы —
у кусты...
1958