Ля калгаснага двара
Раптам вырасла гара.
— Што такое? Што за дзіва? —
Люд пытае палахліва.—
Мо прайшло землетрасенне?
Ды глядзяць: ідзе з праўлення,
Як заўжды, спакойна дзед —
Вартаўнік...
На месцы свет!..
— Гэта я вам даў загадку,
Не палохайся, народ! —
Дзед гаворыць для парадку.—
То паперкі, што за год
Нам прыслалі «загі», «намы»:
Пісьмы, формы, тэлеграмы...
Можа, й ёсць віна мая —
Скрыні ўсе пачысціў я...
І старых і дзетвары —
Цэлы гурт каля гары.
«Як саліць патрэбна сала...» —
Цётка Ганна прачытала.
Галавою паківала:
— І нашто рука пісала?
— А вось тут...— сказаў Хвядос,
Чулі вы пра тое,
Што бывае сенакос
Летам, не зімою?..
— Ліст: «Як коней запрагаць,
Перш чым куды ехаць»...—
Дзядзька Фёдар стаў чытаць,
Ды заліўся смехам.
Доўга корпаліся людзі
Ў папяровым гэтым грудзе:
І пра пойла і пра стойла,
Пра стагі і мурагі,
І пра бочкі і прымочкі,
Пра чаны і качаны
Тут напісана было.
Вось дзівілася сяло!
А старэйшыя сказалі:
— Так... Відаць, крытыкавалі
Старшыню мы ўсё ж без меры.
Бо як гэткія паперы
Начытаеш год ці два —
Пойдзе кругам галава!..
Мы таксама скажам «намам»,
Што штампуюць тэлеграмы,
І тым «загам» і тым «начам»,
Што прывыклі не іначай
Размаўляць, як праз пуды
Папяровае нуды:
Вам даўно пара падняцца,
Да людзей ісці пара!
Не паможа нашай працы
Папяровая гара.
1954