Калі паднялася яна на сцэну
І працягнула ў залу руку,—
Як бы па камандзе —
гамонцы на змену
Прыйшла цішыня ў самым дальнім кутку.
Стаяла жанчына — простая, ясная,
Позірк задумны, строгі ледзь-ледзь.
Парторг. У роднай сям’і калгаснай
Кожны здолеў яе зразумець.
Яна не хвалілася, не чаравала,
Не абяцала лёгкіх удач.
Партыі планы яна адкрывала
Сёння сялу — як народны сурмач.
Ад сэрца ішлі запаветныя словы,
У праўдзе і шчырасці моц іх была.
І людзі, высока ўзняўшы галовы,
Ішлі ў свае мары з парторгам сяла.
Бо кожны тут ведаў,
што сёння, да сходу,
І гэтак учора, і гэтак штодзень,—
Яна не сядзела ў цяньку, а з народам
Была там, дзе творыцца шчасце людзей.
I кожны тут ведаў,
што перш чым з’явіцца
Сюды, прыхарошанай, чыстай такой,
Паспела і ў лузе яна натрудзіцца,
Дзе густа ўставалі стагі над ракой,
І ў хаце паспела прыбраць усё чыста,
І дзетак рупліва дагледзець малых.
А потым мужа свайго, трактарыста,
На працу сабраць па-жаночаму ўміг.
Такая ж яна, як усе тут, такая...
Чаму ж гэтак сэрцы імкнуць да яе?
Чаму яе слова
кожны чакае,
Каб думкі, пачуцці
праверыць свае?
Усім яна стала жаданай і блізкай,
Патрэбнай і ў радасці ўсім і ў бядзе,
Што сэрцам гарачым яна — камуністка —
Па-ленінску мудра
ў свет добры вядзе...
1956