Сумна маці адной жыць, сумна.
Што ні дзень —
то на матчыным твары маршчына.
Год за годам ідзе, а адна ў яе дума:
Чакае
Не дачакаецца сына.
Чакае
Не дачакаецца,
Гукае
Не дагукаецца,
Не дапытаецца маці ні ў кога:
Як ён, сын яе, зараз маецца,
Дзе ён, дзе яго сцежка-дарога?
Што дадому ён доўга не прыязджае,—
Не бяда. Не таму яе хіліць журбота.
Сумна, што адраса сына не мае,
Нагаварыцца б праз пошту ў ахвоту!
Ёсць у яе яго адрас вайсковы,
Ёсць партрэт — каля сэрца насіла:
У суровай задуме зведзены бровы,
Твар, як выліты: мужнасць і сіла.
Беларускія пушчы, ціхія лозы,
Лясныя азёры, неараныя пожні,
Партызанскія рэйды, гром паравозаў...
Вось ён, адрас апошні.
Толькі не ведае, журыцца маці,
Дзе ён сягоння, куды напісаць ёй?
І — пасылае ліст яна краю,
Ліст палымяны Радзіме вялікай:
Хай адкажа ёй — хто што знае,
А не знае — паможа хай клікаць.
Час прамінае — за летамі зімы...
І прыходзяць маці тысячы лістоў,—
З усёй неабсяжнай Радзімы
Тысячы партрэтаў і адрасоў.
Маці шчаслівыя слёзы ўцірае,
Ды ніяк зразумець не можа праз радасць:
Якая ж прафесія ў сына, якая
У любага сына сёння пасада?
Там ён — у куртцы стаіць машыніста,
Там на ім — новы мундзір, пры пагонах,
Там — у вясковай кашулі квяцістай,
А вось на гэтым партрэце — вучоны.
Мусіць, вялікія справы ў сына,—
Думае маці,— такі мнагалікі...
Мусіць, вялікі ён для краіны...
Так, вялікі, маці, вялікі!
1953