Змагаўся да апошняга патрона...
І вось ён тут,
апошні той патрон...
Нявыстраленым у ствале застаўся...
Шавеліць сіверам галлё бярозы,
Лісцё зжаўцелае ляціць на зброю,
Паўзе між дрэваў
глушыня па пушчы.
Чаму ж патрон той
у ствале застаўся?
Чаму не прагучаў апошнім стрэлам?
Што сталася з табою,
мой ваяча?
Ды вось — нашчадкі зналі каб навечна,
Што ён не здрадзіў прад хвілінай смерці
І смерць сустрэў як трэба —
не жахнуўся,—
Ляжыць яго прастрэленая каска
Ля вываратня спаленай сасны,
І сам ён тут, зусім непадалёку,
Ляжыць даўно-даўно... Ўсё спарахнела...
І толькі ціша,
хоць прайшло год столькі,
Здаецца, паўтарае яго голас...
І, ўбачыўшы ўсё гэта, я паціху
Сабе кажу:
— Ну што ж... Так можна... Можна —
Калі і я
не скарыстаю
свой патрон апошні...
1980