Ўсе кветкі зніклі, як бы хто сурочыў.
Зямля цямнее ў восеньскай слаце.
І толькі сярод пасушы паўночнік
Яшчэ цвіце, яшчэ цвіце.
Стаіць ён чынна, горда перад ветрам,—
Такога больш, як ён, тут не знайсці...
І пад яго паглядам сіне-светлым
Лягчэй ісці, лягчэй ісці...
Лягчэй адчуць сябе ў святочным цудзе —
У сэрцы запраменіцца вясной...
Лягчэй паверыць,
што твой позірк
будзе
Заўжды са мной, заўжды са мной...
Іду... І хоць і знаю, што ніколі
Цябе ўжо не вярну, не даганю,—
Усё гляджу...
Як той паўночнік сярод поля
Насустрач дню, насустрач дню...
1978