Бы гром гарматны, ўдарыў крыгалом.
І бітва за вясну была кароткай.
Глядзі — ужо нястрымна за сялом
На лузе, між грудоў, гудзе паводка.
Аж свішча каля моста ледарэз.
Гарэза-плынь не ведае дакукі.
Здаецца, пабліжаў зарэчны лес.
Дубы з далёкіх круч нам цягнуць рукі.
Як любы нам такі чароўны час!
Хутчэй, сябры, на жвірыстыя схілы!
Хутчэй, хутчэй спускай наніз баркас,
Ляці хутчэй пад вецер буйнакрылы!
І вось ужо імчым, імчым між хваль.
І маці ўслед крычаць: «Куды вы? Што вы?»
А нас блакітная гукае даль.
А нас за небасхіл заве вясновы.
— Матулі!..
Вы нас чуеце ці не?..
— Матулі!
Зразумець вы нас павінны!
Мы вашы,
а належым мы вясне.
Мы з вамі —
і ў прыволлі ўсёй краіны.
Прастор і сонца вызнаем душой,
І вернемся да вас
з тугой салодкай.
І прынясём вам пах Радзімы ўсёй
І пах вятроў —
імклівых, як паводка!
1970