Адвячоркам уподбег прайшоў над
Сажом
Вецер поўначы, дужы і порсткі.
Наляцеў на шыпшыны і ўміг, як нажом,
Пазразаў з іх крывінкі-пялёсткі;
Пакружыўся з цудоўным багаццем
такім
Над пярэстымі доламі выспаў
І барвовай расою са шчодрай рукі
Ў садзе стройную вішню
абсыпаў.
Засмяяўся ад шчасця і ў закут бароў
Паляцеў пад зялёныя сховы.
А высокая вішня дзівілася:
кроў
На руках у яе ці то дар жаніховы?
1945