Ты ж знаў, ты ж сам асцерагаў
(Слоў смерць не сцёрла!),
Як гэта страшна, калі туга
Бярэ за горла.
Як гэта страшна, калі адзін
Пад сцюжны вецер,
Як у бяздонне, паміж лядзін,
Брыдзеш у свеце.
Але ніхто, як, можа, ты,
Ніхто ніколі
Шлях не масціў для дабраты
Ў суровай долі,
Не клікаў так —
дарыць жыццю
Свет мараў чыстых,—
Адданы праўды пачуццю
Пясняр вячысты.
І я, як многія, з табой
Сябе не чуліў —
Гарэў і, калі бой — дык бой,
Ішоў на кулі,
Гарэў і, калі штых на штых,
Не дбаў пра слодыч,
Адно вялікай дабраты
Баец і родзіч.
Ды толькі скрушная слата
Сказала скора,
Што і такая дабрата
Ёсць — горш, чым сорам,—
З ухмылкай коўзкаю
ў жыллі
Адчыніць дзверы,
Але памылішся, калі
Ты ёй паверыш.
Душой адкрыешся, а ёй
(Убачыш — позна!)
Твой смутак, і лятунак твой,
І боль, і роздум —
Усё, чым быў і дуж, і варт,—
Як блёскат рэшкі,—
Калі і ўзяць, дык нібы ў жарт,
Адно для ўсмешкі...
Ты ж знаў, ты ж сам асцерагаў
(Слоў смерць не сцёрла!) —
Не адступаць, калі туга
Бярэ за горла,
Не адступаць — ісці, дайсці
Да любай мэты!..
А сам упаў...
І па жыцці —
Бы цень планеты...
Імкнуць, і ўсё далей, далей
Кагорты дужых,
Цвітуць, і ўсё ярчэй, ярчэй
На свеце ружы —
Ты ж знаў, як страшна ім спазнаць
Зноў кроў і слёзы,
Ты ж дбаў, гукаў, каб ахаваць
Іх ад пагрозы.
А сёння вось... Чаму маўчыш?
Няўжо ж ты, брат мой,
Пацерпіш быць — нічым, ні ў чым
На сцежках стратных?
Няўжо не чуеш? Кліча бой
Забыць разлукі...
Ляжыш, трубач, па-над трубой,
Раскінуў рукі...
1974