Далёка,
За азёрнаю смугою,
За казкамі, дзе цудаў не знайшоў,
За ўцехай,
За расстаннем і тугою,
Ты ўпаў
пад сінню неба дарагою.
Упаў навек.
А я далей пайшоў.
Пайшоў у гром,
У кананадны вэтлум,
У сум, у песні,
У шчасце і бяду.
І дваццаць год
Іду да светлай мэты,
І за сябе,
І за цябе, ты ведай,
У тлумным свеце
Грозны бой вяду.
Было ўсяго:
Часамі рукі млелі,
Часамі забівала мітульга,
Часамі
Глыбіню мяняў на мелі,
І думкі,
Нібы ў ліпкай карамелі,
Пад крыкі саладзільшчыкаў
Марнелі —
Змаўкалі
На адбітых берагах.
Але нідзе,
Нідзе, мой дружа верны,
Не спляміў я
Наш гонар баявы,
Што засявалі ў бітвах
дружбы зернем.
Не павярнуў ніхто
І не паверне
Мой гнеўны боль —
Навечна ён жывы!
Пакуль іду,
Цябе ўслаўляць не кіну.
Пакуль гару,
Табе са мною ззяць.
Сягоння я
К табе прыводжу сына.
Ён мой.
Такі ж,
Як мы былі ў Айчыны.
І гэтак жа,
як мы,
Ён можа сцяг узняць.
Ён вырас
Пад вячыстай зоркай алай,
З калыскі чуў
Пра твой апошні бой.
І будзь спакойны:
Мы закончым справу —
Тваю і нашу!
Мы —
перад табой!..
1965