У сад зялёны, ў лісцяў гушчыню
Табе, сяброўка, вокны расчыню.
Паслухай, як шуміць вялікі горад,
Дзе мы жылі аж пяць студэнцкіх год,
І ўспомні, што ён нас праводзіць скора
Куды каго — у малады палёт.
Куды каго... А я б хацеў нанова
Усё прайсці — адну б пуцёўку нам...
Што ж ты не кажаш у адказ ні слова?
Што адышлася раптам ад акна?..
1953