Чалавечае шчасце —
вялікае, быццам сусвет,
Дзе асобная радасць —
здаецца, пясчынка адна:
Гэта можа быць слова,
якім ты ў дарозе сагрэт,
Гэта можа быць мара,
што сэрцу падорыць вясна.
Гэта можа быць песня —
сяброўка бяссонных начэй,
Гэта ясны спакой
пасля рупнага ўвішнага дня,
Яно можа звінець —
як вясёлы вясновы ручэй,
Ці захмурыцца смуткам —
як восеньская цішыня.
Чалавечае шчасце —
няспынна, як сонечны ўсход,
І нястрымна, як думка,
як вольная плынь пачуцця,
Бо дае яму сілы,
дае яму крылы народ,
У якога ёсць светлая,
слаўная мэта жыцця.
Чалавечае шчасце —
наш велічны скарб на зямлі,
Слава нашая ў ім,
мужнасць нашая і прыгажосць.
Яно з намі і ў нас.
І каб з ім мы заўсёды былі —
Аддаю яму ўсё:
сваё сэрца, сваю маладосць!
Аддаю яму ўсё
у кагорце сяброў дарагіх
І хачу так пражыць,
сваёй радасці плён несучы,
Як у працы вялікай,
як у баях агнявых
За Радзіму, за шчасце
змагацца нас Ленін вучыў:
З роднай партыяй,
з мужным народам сваім
Чалавечае шчасце
ствараць непарушным навек,
І ў тым шчасці народным
застацца, як песня, жывым
З простым імем, якім даражыў:
Чалавек.
1956