У тую крыніцу,
з якой піў ваду,
Гразёю не кіну.
Хоць, можа, лепшую з часам знайду
Свайму сыну.
На таго каня,
што мяне насіў,
Не нацкую зграю.
Хоць новы стаеннік,
поўны сіл,
Каля акна грае.
Да тае сцежкі,
дзе жыццё сустрэў,
Не прапушчу хмары.
Хоць і не раз там
душой хварэў
І паліў мары.
Святое сэрца,
што кахала мяне,
Не аддам бруду.
А любіць усё,
што хаця і міне,
Да канца буду.
1964