Паслала маці на фронт пісьмо,
На Украіну, пад Сумы.
— Ляці, мой лісток,
Раскажы, лісток,
Сыну пра матчыны думы.
Спяшае пісьмо пад Сумы. А там —
Радасць даўно ў народзе:
Фронт адышоў.
І кажуць пісьму:
— Адрасат Дняпро пераходзіць.
Панесла пошта пісьмо далей.
Вось і Дняпро крылаты.
Але і тут салдата няма.
Ды дзе ж ён?
— Ён вызваляе Карпаты.
Па родных шляхах, слядамі баёў
Прыходзіць пісьмо на Карпаты.
А там сяляне ўжо гоні аруць,
А жонкі беляць хаты.
І песня звініць на схілах гор,
Славіць байца ды яго адвагу,
І чуе пісьмо з песні тае:
— Яго сустракае Прага!
Праходзіць дзень, мінае другі,
Адкрыліся пражскія плошчы.
Чырвоныя ветразі над зямлёй
Дунайскі вецер палошча.
Гамоніць сталіца. Рады народ.
У Празе свабоднай — свята.
На вуснах чэхаў імя адно:
Імя рускага брата.
Імя таго, каго пісьмо
Столькі часу шукала.
І радасна пошце:
Нарэшце на след,
На след адрасата напала.
Але і тут яго ўжо няма,
Адно толькі — след на далінах.
Праз горы і рэкі
Вядзе той след,
Вядзе той след да Берліна.
Вясна рассыпае звоны свае
У рускай паходнай песні.
І столькі шчырасці ў ёй,
Што ў грудзях
Сэрцу робіцца цесна.
Гэта сярод берлінскіх руін,
Дзе здабылі Перамогу,
Спяваюць хлопцы пра родны край,
Пра баявую дарогу.
А ёй у адказ ляціць здаля,
З усходу, песня другая.
І чуе пісьмо:
— Гэта маці свайго
Сына-героя страчае.
Сябрам маладым ён зброю аддаў,
Каб множылі славу Айчыны.
А сам пайшоў
Будаваць гарады,
Хлеб расціць для краіны.
На крыллях ляцела пісьмо назад.
Грукнула ў шыбу:
— Маці!
Шукала я сына па ўсёй зямлі,
Але не магло дагнаці.
І маці выходзіць і са слязой
Цалуе канверт трохвугольны.
— І добра...
Ды падстаўляе твар
Пад радасны вецер польны.
А там грукоча трактар, там сын
Крылле па родных гонях.
Якая песня, якое пісьмо
Яго, малодога, дагоніць?!
1948