...Сумую па белых бярозах,
Па вязу за сценкай глухой,—
Па тых, па далёкіх, з маленства,
Над ціхай бацькоўскай страхой.
Бярозы шапталі, як сёстры,
З пяшчотай —
ці радасць, ці сум.
А вяз у высокай вяршыні
Пеў песні пра сёстраў-красунь.
Няма ні бярозаў, ні вязу,
Ні брата няма, ні сясцёр.
Пажар ненажэрнай навалы
Хаціну бацькоўскую сцёр.
Прыйдзе*ш на дзірванны падворак,
Як нейкі змярцвелы стаіш,
Глядзіш на сляды запусцення
І з горкаю жальбай маўчыш.
І ўвесь задрыжыш, калі раптам
Хтось ціха кранецца рукі.
А гэта атожылкі вяза
Пускаюць галіны ўшыркі.
Як быццам у гэтае ранне
Мой сум па далёкай вясне
Падслухалі
і спачуваннем
Сваім суцяшаюць мяне.
Расціце ж, расткі маладыя,
Хай ваша мацнее сям'я.
Вас многія тут прывітаюць...
Ды толькі ўжо, мусіць, не я...
1985