Гром гэта поле біў. Вогненныя вятры
Шалелі з крыві,
як д’яблы, мясілі гліну.
І назвалі яго мае сябры
Мёртвай далінай.
Колькі тут засталося брацкіх магіл
З помнікамі і так проста!
Пахавана ў іх на стагоддзі тугі
І ўцехі сяброўства.
Сек гэта поле свінцовы град.
Але мінулі дні. Фронт адышоў далёка.
І вярнуўся з вайны земляроб-салдат
Да разлогаў шырокіх.
Моўчкі ён плуг з зямлі адкапаў.
І злосна, бы ў пекле апошняга бою,
Першую скібу на полі паклаў
Адною рукою.
Вольныя гоні засеяў зярном,
Чыстым, як слёзы маці,
І поле адзела пад цёплым дажджом
Зялёнае плацце.
Звонам пчаліным гукала яно.
І выйшаў салдат на прыволле,
І словы сказаў, што карцелі даўно:
— Мілае поле!
Ды раптам спыніўся яго пагляд
На ціхіх брацкіх магілах,
І ўвесь уздрыгнуў і пачуў салдат,
Як сэрца забіла.
Мужных сваіх прыгадаў ён сяброў,
І гора, і радасць пяхоты
І зноў захацеў ад зялёных дуброў
У пятую роту.
Каб зброю узяць ды ісці на бой,
Крывёй чужаніцаў заліць наўколле {паўколле
За салдацкія сэрцы, што пад зямлёй,
І за роднае поле.
1943