Ці ў летнюю спёку, ці ў зімнюю сцюжу
На плошчы, ўвесь час гаманкой і жывой,
Стаіць ён, адзеты ў гірлянды і ружы,
Стаіць з непакрытай сівой галавой.
Стаіць ён таму з галавой непакрытай,
Што перад народам заўсёды стаіць,
З якім столькі пройдзена ім і пражыта,
Які так умеў шанаваць і любіць.
Стаіць ён, падставіўшы грудзі пад вецер.
Як бы ўспамінае рашаючы бой...
І маці спяваюць, каб іхнія дзеці
Раслі вось такімі, як гэты герой.
Мой друг!
Колькі б раз ты па плошчы ні крочыў —
Спытайся ў сябе: а ці так ты жывеш,
Каб смела герою зірнуць мог у вочы?
Ці так свае сілы жыццю аддаеш?
Вучыся прайсці праз нягоды і ростань
Нязломным Радзімы байцом агнявым!
Знай: звацца герояў нашчадкамі проста,
Але не так проста быць роўнымі ім!
1956