Правёў сястрычку ў школу брацік
І сціх каля акна.
Сумуе.
— Кінь,— сказала маці.—
Ды вернецца ж яна.
А ты гуляй, буквар бяры,
Глядзі малюнкі ў буквары.
Але яму няма ніякай
Цікавасці ні ў чым.
Сядзеў, маўчаў і вось — заплакаў,
Рабі што хочаш з ім.
Пазнаць, пра што яго трывога,
Не лёгка ў гэты міг.
Ледзь дамагліся ад малога,
Каб ён нарэшце сціх.
У нейкі новы свет дзівосны
Пайшла сястра яго.
І хлопчыку было зайздросна
І сумна ад таго.
І толькі ўдзень, калі са школы
Такая ж, як заўжды,
Прыйшла яна — ён стаў вясёлы,
Дзе й след ад той бяды.
Калі ж яна за стол прысела
Рабіць свой першы ўрок,—
У сэрцы хлопчыка гарэла
Да спраў яе незразумелых
Любоў, як аганёк...
Дык вось, сябры мае, рабяты,
Са школы — вас прашу —
Ідзіце ўсе хутчэй дахаты,
Аб тым і верш пішу.
Бо не адзін маленькі брацік,
Сястрычка не адна
Чакаюць вас у ціхай хаце,
Сумуюць ля акна.
1954