— Няма ім цаны,
Няма ім цаны,
Дарам Ферганы,
Дарам Ферганы! —
Ходзіць, спявае,
вясёлы і рады,
Рослы узбек, прадавец вінаграду.
Чынна адважвае скарб свой паўднёвы,
Кожнаму знойдзе сардэчнае слова,
Гронку цяжкую
падорыць дзяўчыне,
Ў хлопца-саперніка
кпінаю кіне,
Прыказку скажа, навокал: — А-яй!
Вось весялун, хоць ты сэрца аддай!
І немагчыма, зусім немагчыма
Міма прайсці — без саляма1 Карыма,
Гордасць узбека адчуеш ураз —
Быццам сваю,
за ферганскі калгас.
Цісну руку свайму новаму другу,
Слаўлю яго маладую акругу:
— Няма ім цаны,
Няма ім цаны,
Дарам Ферганы,
Дарам Ферганы!
1954
1 Салям – прывітанне.