Так грымнуў гром —
аж войкнула, знямела
Ваколле ўсё,
што за зіму жыць звыкла спакваля.
А ўраніцу — зазелянела,—
божа, як зазелянела! —
Дажджом вясны абмытая зямля.
Як ён блішчыць, мурог,
як пахне соладка лісцё парэчак!
І я дрыжу ад радасці
і ва ўрачыстай думаю цішы:
Што ўсё маё жыццё, ўсе ідэалы —
не супярэчаць,
не, не супярэчаць
Той нейкай святасці,
што зараз родзіцца ў душы.
Няхай плывуць сцягі,
грыміць агонь касмічны ў соплах,
Няхай усё,
што аджыло свой век,
спадае ў небыццё...
І хай заўжды пасля марозаў
на зямлі і ў сэрцах будзе цёпла-цёпла.
І хай нясуць нам слёзы
першы весні дождж і першае лісцё!..
1979