Зноў з вятрамі і сонцам прыйшоў красавік,
І павеяла водарам з мінскіх узлескаў.
І я ўспомніў, што летась яшчэ абяцаў
Падарыць табе кветкі юнацтва — пралескі.
Я згадаў і адчуў, як праходзяць гады,
Дні за днямі знікаюць нібы неўзаметкі.
Але сёлета нам з табой многа вальней,
І я ўсё ж прынясу іх, шчаслівыя кветкі.
Я таксама люблю, каб вясной на акне
Ўсё гарэлі, не гаснучы, кветкі жывыя.
А цяпер жа мы ўдвух, і наш светлы пакой
Захаваў яшчэ хвойныя пахі лясныя.
1947