Хоць яшчэ вецер часам рэзкі
Мяце снягі ў лясны куток,
На ўзгорках
Выбеглі пралескі
Пад сакавіцкі санцапёк.
І там і сям чародкай сталі,
І ў захапленні, што жывуць,
Бы вочы сінія праталін,
Усіх, усіх
К сабе завуць.
Як добра тут спыніцца, збочыць,
І пагуляць, і падурэць,
І нават рукі, як захочаш,
Па-над пралескамі пагрэць.
Стаіш, удзячна б’еш паклоны
Паляне сонечнай лясной.
І бачыш край
Зусім зялёны,
Зусім расквечаны
Вясной.
І каб сказаць пра шчасце ўзлеску
Як напрадвесні пахне дол,—
Ты незнарок сарвеш пралеску
Сваёй настаўніцы на стол!
1963