Які ён шустры, сонечны прамень:
Ніяк у рукі не даецца ўзяць!
Таго не знае ён, што любая
мая
Прасіла ёй каралі нанізаць.
І каб у дзіўных у каралях тых
Заместа ніткі — промень сонца быў.
Замест каралек — ягадкі вады.
Каб хто глядзеў на іх — сябе забыў.
І я лаўлю.
А ён бяжыць наўцёк
Праз агарод, праз поле, да ракі,
Дзе невады вісяць на калячках,
Дзе ў ціхай завадзі —
натоўпам чаўнакі.
Які ж ты шустры, сонечны прамень!
Ды я злаўлю цябе.
Ты — у маіх руках!
І шалясціць, і шалясціць чарот,
Пяе, пяе празрыстая рака...
А я трымаў і прыціскаў мацней —
Да сэрца ўсё мацней...
А што?..
Ды рукі мілай:
Яна купалася на водмелі рачной
І да сябе прамень мой заманіла.
1939