Вы маглі пад высокай красою нябёс
Шчырым дарам жыцця захапляцца да слёз;
Вы маглі азалець,
як на тое загад,
У сувеях,
Але не памкнуцца назад;
Вы маглі свае звонкія
Шчырыя песні
Сінім рэкам аддаць,
І нябёсам, і ўзлессям.
Толькі вам не давалі
Ні сцежкі, ні ходу
Ля другіх азярышч,
Пад другім небазводам.
Нехта быў бы між вас
Неўміручым Калумбам,
Ды ніколі не ведаў
Ні мора,
Ні румбаў.
А калі ў белы свет
Уцякаў ты з нягоды,—
Цябе свет прымушаў,
Каб адрокся ад роду.
Каб забыўся, што вырас ля белых бяроз,
Што ты ў шчасці чуллівы і добры да слёз,
Што ты можаш упасці,
як будзе загад,
У сувеях,
Але не памкнуцца назад,
Што ты маеш у спадчыне
Звонкія песні,
У якіх аспяваны
І зоры і ўзлессі...
Але вы злітавання прасіць не ішлі,
Не працягвалі рук да заморскай зямлі,
Вы крывёй палівалі
Забыты свой край,
У ружовых падзеях хавалі адчай.
Вы трызнілі ў лятунках
Пра светлую долю
І не раз за яе
Грозна біліся ў полі.
Мары-сны вы нашчадкам
Перадаць прысягнулі...
Над калыскай
Пра іх
Мы ад матак пачулі.
Мы пачулі пра іх, калі нашы бацькі
Каля дымнай лучыны вастрылі штыкі
Ды збіраліся ў бой з думкай той жа,
што й вы,—
Каб сказаць злому свету,
Што край іх жывы,
Што не горш ён нічым
За краіны другія,
Мае сэрца, і голас,
І крылы тугія.
Гэта чутае намі ад нашых бацькоў
З іхнім смуткам у нашу ўлівалася кроў,
І калі ў нас пыталі, што будзем рабіць,
Як ўзрасцём, мы адказвалі:
— Край свой любіць!..
Мы не зналі тады яшчэ,
Доля якая
На дарозе няторанай
Нас напаткае,
Але мы ўжо з маленства
Сябе рыхтавалі,
Каб адкрыць свайму краю
Шырокія далі.
Вось яны перад намі сягоння!
Ў баях
Палымнеў над паўсветам чырвоны наш
сцяг.
Многа гора было, дзён нямала сплыло,
Але помнікам вам — нашай славы святло.
Вы усталі б, напэўна,
Каб гэта магчыма,
Хоць бы раз яшчэ глянуць
На край свой вачыма,
Склалі б песні пра шчасце
Краіны бяскрайняй,
Памаглі б ёй у працы
Вялікай дзяржаўнай.
На каленях прад намі
Тэўтонская плойма.
Хто не ведае сёння
Нашых гоняў і поймаў?
Кожны стрэл наш гучаў,
Як быліннае слова,
Пра лясы Беларусі,
Палі і дубровы,—
Што ёсць край, дзе шляхі і абшары балот,
Чым валодаў спрадвеку адважны ваш род,
Гэта край, у якім добра звацца гасцьмі,
А хто з шабляй ідзе,
Той лажыцца касцьмі!
1945