Ці ў ясны дзень, ці непагодным днём
Ці ў час, калі вясна наўсцяж спявае,
Ці той парою, калі зноў агнём,
Агнём барвістым восень зашугае;
Ці летняй спёкай дыхае блакіт;
Ці ў верасах іскрыцца павуціна;
Ці зелянее руні аксаміт;
Ці жораў крык нясе, як сіраціна,
Закінуты ў нябёсах паміж хмар;
Ці звоняць росы ранку пад нагамі;
Ці ззяе з вышыні маяк-стажар
Над любымі рачнымі берагамі,—
Заўжды, заўжды,
усюды, ў кожны міг,
З жыццём усім,
з якім навечна ў згодзе,
Ад самых шчырых роздумаў сваіх
Мне пакланіцца хочацца прыродзе!
О мройны лес! О вольныя палі!
О шыр лугоў — і ў забыцці і ў спеве!
О далягляды роднае зямлі!
О ты, радзімка на знаёмым дрэве;
Ты, кветка,
што расінкай ледзяной
Калісь мяне ўзбудзіла ля акопа;
Ты, пах чабора,
што прайшоў са мной
Ад Сожа да падсонечных Радопаў;
Вы, ручаіны, са слязой вады
То ціхаплыннай, то сыпуча-звонкай;
Вы, сцежкі, дзе прастор мой малады,
Прытулак мар і радасцяў скарбонка,—
Без вас я не магу пражыць,
у вас
Навечна закаханы ўсёй душою.
А ў любасці прызнацца —
кожны раз
Баюся... Не, не хлусам, не ханжою,
Не себялюбам жыў я! — гэткі друз
Няхай праносяць прагныя да славы,
У іх заўжды
з тым друзам ёсць хаўрус...
А я баюся, што дубам і травам,
Праменням залатым і хвалям рэк,
Разлогам палявым і зорам сінім
Я не змагу, звычайны чалавек,
Сказаць усё, што я сказаць павінен;
Баюся словам лішнім, неўпапад,
Парушыць
дарагое сугалоссе
Крынічных звонаў і лясных рулад,
Дыхання зор і шэпату калосся;
Крыўдней за ўсё —
прызнанне не ў пару,
Яно —
бы сумны ветразь непадняты.
А мне як скрыўдзіць вас, дык лепш — памру,
Мае вы нівы, пушчы й перакаты...
Але маўчаць усё ж я не магу.
Як сыдуцца ўспаміны ўсе і мары,
Дык просяць —
іх уцехі і тугу
Каб вам прынёс я, родныя абшары
Зямлі маёй, адзінай назаўжды!
І я нясу табе, прырода-маці,
Паклон мой за пражытыя гады —
За сонечны жывы прамень у хаце,
За цішыню вясёлак веснавых,
За летуценні шчасныя пад імі,
За незабыўны міг, спаткання міг
З дзявочымі вачамі дарагімі,
За сум і мужнасць, за красу і боль,
Што ў шчодрасці
жыццё падрыхтавала,
Жыццё, што так ахоўвала сабой
Мяне на самых грозных перавалах!
Час прыйдзе —
сівер згоніць па імху
Апошняе лісцё. Мінецца лета.
І зажуруся я тады крыху...
Але паклон табе, зямля, й за гэта,
Паклон за ўсё, што мне дарыла ты
І што падорыш для майго прызнання.
За тое, што, як светач залаты,
Не гаснуць зоры
вернага кахання!
1957