Салдатам, у страі, перад паходам,
Яшчэ вясковы хлопец малады,
Я прысягнуў Радзіме і Народу,
Аднойчы прысягнуў і назаўжды.
Я прысягнуў пад родным сцягам алым
Сваёй зямлі шчаслівы мір здабыць,
Якая б мяне сіла ні ламала —
Быць непахісным і нязломным быць.
Я прысягнуў над баявою зброяй,
Пад навальнічным посвістам вятроў,
Што калі смерць — дык упаду героем,
Заўсёды варты вернасці сяброў.
Я прысягнуў, і кроў мая звінела,
І грудзі наліваліся агнём,—
Што калі жыць —
дык радасна і смела,
Каб мог сустрэцца з пераможным днём.
Прысяга толькі раз навек даецца.
Таму такая моцная яна.
Таму і сонца ззяе, і дзіця смяецца,
І полем крочыць ясная вясна.
І кожны дзень мне словы той прысягі
Гучаць у сэрцы,— клічуць кожны міг
Ісці к вышыням новым без развагі,
Быць не апошнім між сяброў сваіх.
1966