Не ёй, не той, што ў белыя пальчаткі
Хавае пухласць рук і яркі лак,
Што стыльных крэпаў
і гіпюраў складкі
Прад светам носіць, як свяшчэнны знак;
Не ёй, не той, якая ў ззянні вуліц
Ляніва шпацыруе ля вітрын
І — ах, бяда! — гатова ўсіх расчуліць:
Ніяк не выбраць він да імянін!
Не ёй, не той, што славіцца ў равесніц
Не працай, а лісінаю трубой,—
Не ёй, не той! — сваю складаю песню,
Не з ёй мая пашана, а з табой!
З табой, адданая сястра, і маці,
І жонка, і нявыдуманы друг,
Што ўмее быць парадніцаю ў хаце
І, калі трэба, ўзяць у рукі плуг;
Што ў шчасці адпраменіцца не скора
І можа стаць агнём, як грымне бой...
Лятунак мой, жыцця майго апора,
Заўжды, заўжды душа мая з табой!
З табой, жанчына, простая, як ласка,
І светлая, як юныя гады,
Прыгожая ў няспынным абавязку
Быць дарагой, адзінай назаўжды.
З табой я крочыў па франтах, па вёснах,
З табою і сягоння крок у крок
Іду па знаках радасці зайздроснай
Туды, дзе ўецца заўтрага дымок.
З табой шукаю лёсу прызначэнне,
Перад табой нічога не ўтаю!..
І, так пачаўшы гэта прысвячэнне,
Я слова ўсё табе перадаю.
Скажы сама, скажы пра свет свой мудры,
Дзе сонца не змаўкала ні на міг,
Скажы смялей — стаяць я побач буду
Як абаронца роздумаў тваіх.
Скажы хутчэй,— і сведка і прычына
Таго, чым стаў і чым мне быць навек,
Вялікая, Нязгасная, Жанчына,
Таварыш, Спадарожнік, Чалавек.
1963