Салдатам Рэвалюцыі
Ён двойчы
Бываў у Піцеры,
Суровым ад нягод.
Сам хлебароб,
З дружынамі рабочых
Бярог, як свой,
Пуцілаўскі завод.
І з той пары,
Хоць і вярнуўся потым {вярпуўся гіотым
На Шклоўшчыну сваю —
Зноў да зямлі,—
Пуцілаўцам лічыў сябе
І ўпотай
Жадаў, каб дзеці
Ў горадзе жылі.
— Вось толькі вырастуць...
Так бацька марыў.
Палоску бедную
За працай кляў не раз.
І, як пуцілавец,
Вясковы пралетарый
Адчуў свой шлях:
Змагаўся за калгас.
На новай ніве
Дзеці падрасталі.
Яшчэ яны
За партамі былі,—
Па волі партыі
На палявыя далі
Да іх машыны
З горада ішлі.
Па волі партыі
Жыццё змяніла вырыс.
Саха бядняцкая
Пайшла ў нябыт, на злом.
Вось дзеці бедняка:
Адзін стаў брыгадзірам,
Другі — механік,
Трэці — аграном.
Чацвёрты ў полі
Трактарам кіруе,
Дачка — на жнейцы,
Ўвішная жняя.
І гонар бацьку
За сям’ю такую:
— Сям’я мая —
Рабочая сям’я!
І сапраўды,
Што скажаш ты на гэта?
Хоць цэх у полі ў іх,
У полі ў іх завод,
Хоць думаюць
Пра жытні свой палетак,—
Ці не рабочы
Ўсе яны народ?
Сынам палёў,
Стаханаўцам калгасаў,
Ім выпала
Любоў аддаць жыццю
Ў адной сям’і
З рабочым родным класам —
Братамі
Па майстэрству й пачуццю.
1953