Радзіма,
твой прастор і межы
Я пакідаў за век не раз.
Вятрамі бур мае мярэжы
Не раз ірваў суровы час.
Але заўжды, заўжды са мною
Быў, як чароўны, мудры дар,
Твой кліч — дзявочы спеў вясною
Гром капяжоў, маланкі з хмар.
Птушыны грай, вятры ў прыволлі
І ўсё мацней свой чуў я боль
Па шчасці, што нідзе, ніколі,—
Не! — не расстануся з табой!