Густыя вясновыя зоры
Імкліва, са звонам
Апалі ў таемныя сховы
бяздоннага Свіцязя.
І чайка,
Крылом секануўшы
Па хвалі зялёнай,
Гукнула сяброўкам і сёстрам:
— Прачніцеся!
Дубы векавыя,
Дасвеццем
Умытыя ў росах,
З паклонам суседкам-бярозам
Чубамі зашасталі.
А ў небе,
Як быццам парвалі
Прычальныя тросы,
Пабеглі, што поўны, пад ветрам
Хмурынкі купчастыя.
Здавалася, дзень ужо вырас:
Прачнуліся далі,
Прырода усё абудзіла
Да самага мала.
Але ў гэтым бурным патоку
Якоесьці хвалі
Яшчэ не хапала,
Зямля
Ўсё чагосьці чакала.
І вось на прачаўраных гонях,
Бязмежных, як неба,
Што выткала ўзоры на ўсходзе
ў агністыя ружы,
З’явіліся людзі.
І поле,
Што марыла вырасціць хлеб ім,
Ажно прыўзнялося
Прад гэтаю арміяй дужай.
Шумела вясёлая праца,
Каб стаць на разлогах
Пшаніцай высокай,
цяжкім вінаградам у гронцы...
І то быў сапраўдны пачатак
Шчаслівага дня веснавога;
І ў гэтую хвілю над краем
Устала
Гарачае сонца.
1948