Раптам хмаркі,
Што роспачна беглі па небе
І пырскалі сумнымі
Кроплямі дажджу,
Палагоднелі і павесялелі,
Афарбаваліся золатам
Ранішніх прамянёў
І, быццам абкрыленыя,
Выраўняліся над галавою.
Белы сад
Адкінуў слёзную заслону імжы
І зазвінеў
Ружовымі струнамі цішыні;
А з узлесся вавёрка
Выбегла на дарогу
І зацокала радасна: «Я тут, я тут!..»
Нават дрозд.
Якога я ўжо даўно не бачыў,
З'явіўся,
Сеў на вяршыню яблыні
І заліўся дзівоснай ранішняй песняй...
Я азірнуўся здзіўлена:
Што сталася ў свеце?..
А гэта ты
Падышла нячутна
І спынілася побач...
1984