Расхадзіўся апаўночы
Між хмурын вятрун-вятрыска,
Папасоўваў іх па небе
Ды ў адзін сабраў куток.
І гайдаецца над лесам,
Як зялёная калыска,
У вышынях васільковых
Цёплы месяца сярпок.
Колькі радасці іскрыстай,
Шчодрай светласці навокал,
Колькі шчасця прад табою
Ў гэтым свеце залатым!
А чаму так прагне сэрца
Апынуцца там, высока,
У зялёнай той калысцы —
У сярпочку цёплым тым?
Знаеш, лепш, чым тут, не будзе
Анідзе,—
нат не прысніцца...
Знаеш, лёс твой паяднаны
Толькі з роднаю зямлёй...
А чаму душа імкнецца
У нязнанасць таямніцы,
Усё ўвысь, удаль імкнецца,
Усё нешта трэба ёй?..