Апала расінка з туману
На першы лісточак кляновы
І стала пад сонцам уранак
Жывым самацветам вясновым.
Паўднёвыя, цёплыя ветры
Трубілі ў святочныя трубы,
З лістка дарагі самацвет той
Зляцеў на дзявочыя губы...
У думках пра шчасце — я знаю —
У той дзень ты мяне цалавала.
І тая расінка жывая,
Напэўна, мне ў сэрца запала.
Запала, як кропля малая,
А стала там вогненным морам,
Дзе сонца без спыну палае,
Дзе бура калыша прастору.
І, мусіць, таму так праз годы
Няма мне спакою, прыпыну,
Чакаю, гукаю заўсёды
Цябе, маю казку-дзяўчыну...
Калі ж ты раздзеліш пароўну,—
Са мною на сцежцы жыццёвай
І смутак, дзе радасці поўна,
І шчасце — з тугою вясновай?!
1953