Раскладаюць крытычныя мэтры
паэтаў па палічках:
Гэты вось — талент,
а гэты — геній.
А гэты...
Ну ці ж раўня ім?..—
Зусім, маўляў, невялічкі —
Толькі, бадай, для затычкі,
і размоў аб ім меней.
І, закалыханыя словаблудствам,
сняць сябе ў лаўрах геніі.
А таленты заахвочаныя
гарланяць на ўвесь прасцяг —
Ад абвешчанай ім славы
у няўрымслівым захапленні:
«Каму,— крычаць,— па іх смерці
перадасца паэзіі сцяг?..»
А сама паэзія...
Паэзія,
збянтэжаная да колік,
Ну, нічога не можа ўцяміць
у той пахвальбе:
Колькі да яе прыпісана геніяў!
А талентаў колькі,
А чаму ж ёй так самотна часам,
так не па сабе?
І чаму,—
не можа даўмецца,—
гэты вось, маўляў, невялічкі,
Молячыся на яе,
як на бога,
адзінага на вяку,
І штодня, і штоночы з ёю,—
не думае пра палічкі,
А, як дзіця,
з ёй радуецца
кожнаму звонкаму радку?..
1977