Адзін гвалтоўнік-слон,—
хоць стаў ужо стары
І смерць прад ім з касой на падыходзе,—
Паўсюдна ўсімі
прагне верхаводзіць...
А каб яго баяліся лясныя жыхары,
Стараецца,
чым можа,
ім нашкодзіць...
Там — пастку некаму тайком падстроіць,
Там — пашу ў лесе спляжыць, там — сціха
У гразь растопча бераг вадапою,
А там,— не баючыся ні граха,
Ні сораму,—
З нянавісцю сляпою
Разыдзецца, ўсё нішча: ці страха,
Ці сцены для жылля — ўсё для яго труха...
Блакады, ультыматумы, дактрыны,
Эмбарга, санкцыі, пагрозны тон,—
Чым толькі ўсіх не запалохваў ён,
Зласлівы і разбойны гэты слон,
І заўсягды —
без дай якой прычыны...
Адна бяда ў слана:
хоць хто-ніхто
прад ім, як катам,
І хіліцца яшчэ ў спалоху вінавата,
Ды свет вялікі ўжо мацней яго.
Ідзе вялікі свет да светлага свайго
Лятунку,— не зважае ні на звады,
Ні на заявы з грозьбай, ні бравады
Гвалтоўныя,—
У будучыню свет ідзе, сваім жыццём жыве,
Таму так часта
слон
раз’юшана раве...
1984