Маўчаць
Аб пякельным агні ў сэрцах
Закаханыя.
І маўчаць
Аб зробленым і замысленым
Злачынцы.
Крычаць маці
Па-над сынамі забітымі.
І крычаць прайдзісветы,
Зарабляючы
новыя чыны.
Усміхаюцца
У адказ на пяшчотную ласку
Немаўляты.
І ўсміхаюцца
Над пакутамі ахвяр
Душагубы.
Сумуюць, пакідаючы свет,
Аб няпройдзеных шляхах
Вандроўнікі.
І сумуюць перад смерцю
Заваёўнікі,
Што не ўвесь
Ад іх
плакаў свет.
— Што ж гэта? —
Заходзіць да мяне
сусед-філосаф.—
Як гэта? —
Не можа адказаць на пытанні.—
Як яны могуць ужывацца,
Гэтыя
антаганістычныя катэгорыі?
Як выключыць
З існасці дабра
функцыю зла?
— Дружа,— кажу,—
Паглядзі ў гэтае чыстае шкло,
Ты бачыш? —
Колькі там
Самых дзіўных,
і самых розных,
І самых складаных, і самых простых,
І дарагіх,
і ненавісных для сэрцаў
Праяў жыцця!..
Ах, каб маглі мы ведаць,
Як зрабіць,
Каб вунь тое сіняе воблачка
Раптам не патанала
Ў чорнай хмары
Будучай навальніцы?
Як зрабіць,
Каб вось тая дзяўчына,
Што стаіць вунь
такая асветлена чароўная,
Ніколі-ніколі
Не знала журбы,
Што падае цяжка на сэрца?
І як растлумачыць —
Што ж гэта,
Што ж гэта робіцца,
Калі голас жалеза
Расцвітае цюльпанамі
Там,
Дзе развальваецца —
самы кветкавы,
З мармуру,
п’едэстал?..
— Але, можа, дружа,— кажу,—
Не ў гэтым
Нашае хваляванне?
Можа, гэта і добра,
Што не можам растлумачыць
Усяго,
Што нас акружае
І што да астатку ўзрушае;
Можа, гэта і добра,
Што ані на хвіліну
Не спыняецца ўпартае
На зямлі змаганне —
Вялікі бой мужны
За чалавека ў чалавеку,
За прыгажосць у прыгажосці,
За праяву ў праяве,
І што ўсе мы, усе —
Нават тыя,
Што ходзяць як неўміручыя,
Змушаны ўзірацца
У выпадак, у з’яву,
І ў кожны позірк,
І ў кожную ўсмешку —
З пытаннем:
што тояць яны ў сабе?
...Маўчыць,
Занепакоены,
Мой сябра-філосаф.
Маўчыць...
І я не магу зразумець,
у якіх ён думах...
І я маўчу...
Але добра знаю,
Чаго зараз прагнуць
Мае спадзяванні.
Я думаю пра тое,
Каб заўтра рана,
Спаткаўшыся з сябрам,
Глянуць на яго больш узнёсла
І каб ён адказаў мне
Простым, звычайным
Радасным бліскам
сваіх вачэй...
1980