У летнюю ноч,
у зорную ноч,
У ноч, калі смеху —
Столькі ж, як слёз,
І шчасця ў сэрцы —
як і тугі,—
Я кажу ў гэту ноч:
— Бывайце!
Бывайце,
І згіньце
І не нагадвайце пра сябе,
Згіньце
І не крывяньце мне сэрца,
Згіньце, вочы,
Якім так верыў заўжды
І ў якіх убачыў сягоння
Зялёны лёд!
Згіньце, рукі,
Што нікога не лашчылі,
Рукі без дружбы
І рукі без славы,
Што замахнуцца
Хацелі б
на свет,
Згіньце, думкі
З хлуснёю атрутнай,
Ліпучыя словы,
Дзе здрады туман,
І хліпкія справы
Пустыя, як порхаўка!
Бывай,
Адплывай
Назаўсёды ў нябыт,
Мінулага веку
Гнілы рэквізіт,—
У зорную ноч,
у летнюю ноч
Цябе я здаю
У незваротны транзіт!
Цягнік жыцця,
Не спыняйся, вязі,
Выкінь хутчэй
На сухія лясы
Усё, што ганьбіць
І засмучае,
Што думы калечыць
І сэрцы крывяніць,
Што прыніжае
І раздзяляе,
Што ў чалавеку
Чалавека гняце!..
Крычу. Паганяю
Цягнік гісторыі.
А ноч міргае вачамі зор,
Адважна падае ў ногі раса,
Хлюпоча рэчка,
Крычыць дзяркач,
Пахне жытамі,
І смолка дыхае.
Ах, як хораша жыць,
Як хочацца жыць,
Як прагне сэрца
Зорных начэй,
Колькі ў свеце
Ёсць хараства,
І колькі будзе —
Няма яму меж!
Толькі б навек
Адышоў у нябыт
Веку старога
Гнілы рэквізіт!
1964